Bez rodziców jest ciekawiej

Proces tworzenia tożsamości nastolatka to jak budowla, którą przez okres dzieciństwa wznosili rodzice, a którą dorastające dziecko burzy, aby zrealizować własny projekt. 

Nastolatek porzuca bezpieczną bazę, chce radzić sobie bez rodziców, po raz pierwszy zrobić coś na własny rachunek. Najważniejsi stają się rówieśnicy.

Był taki miły, przytulał się do mamy i taty, a teraz dzień w dzień sprowadza do domu kolegów. Zamykają się w pokoju ze słuchawkami na uszach. Była taka grzeczna, o wszystkim opowiadała rodzicom, a dziś bez przerwy siedzi w telefonie. I tylko patrzy, żeby urwać się z domu.

Rodzice są w szoku, nie poznają własnego dziecka. Ale czy podjęli wysiłek, by zrozumieć nastolatka, by zajrzeć do jego świata? Jeśli nie znają imion najlepszych przyjaciół, jeśli nie wiedzą, co się wydarzyło w ostatnich dwóch tygodniach życia towarzyskiego ich nastolatka, to muszą popracować nad relacjami.

Samo nieustanne używanie cywilizacyjnych wynalazków to nic złego. Trzeba zainteresować się, co w tym internecie robią, na czym polega Snapchat, Tik Tok, Kik, Yubo czy Discord, którymi się fascynują. Nie dlatego, żeby włamywać się do ich świata, ale by mieć o tym pojęcie.

Nie jest też tak, że nastolatek z zasady nie chce już kontaktu z rodzicami. To nie on izoluje się od dorosłych, lecz to dorośli nie chcą choćby przez lufcik zajrzeć do jego świata.

5 rad dla rodziców:

• Nie musicie znać na wyrywki slangu nastolatków, ale wypada choć trochę się orientować w młodzieżowej subkulturze – muzykach, blogerach czy youtuberach.

• Dajcie znać nastolatkowi o czymś dla niego ważnym, np. nowej płycie ulubionego artysty, i podzielcie się wrażeniami.

• Nie oczekujcie demonstracyjnej wdzięczności, tego, że dorastające dziecko przytuli się do Was przy wszystkich i powie, jak wspaniałych ma rodziców. To nie ten moment. Podziękuje później.

• Dajcie szansę, żeby koledzy odwiedzali Wasze dziecko w domu, ale nie występujcie w roli gospodarza. Niech nastolatek pozostanie reżyserem spotkania, a jeśli chce przygotować coś do jedzenia – także szefem kuchni.

• Najgorszym pomysłem jest krytykowanie przy nastolatku jego przyjaciela. To jest jak zbrodnia, bo Wasze dorastające dziecko zamknie się w sobie.